عبقات الانوار فى امامة الائمة الاطهار، مقدمه‏ج‏1، ص 3

انسان و نه هیچ مخلوق دیگر در هیچ مرحله از مراحل رشد قادر به دیدن و ادراک؛ حال با هر حسى را ندارد و هم قادر به تعریف و وصف خداى سبحان را ندارد

و اما عقل را براى درک جهان درجاتى است‏

چرا چون در عالم نیز علاماتى است‏

مومن باید با زندگى در دنیا ظرف پیدایش درجه اش مشخص شود و باید دنیا شاخص خوبى باشد براى اندازه گیرى عدالتمندانه ى انسان ها و و رساندن تک تک انها به منزل سزا و شایسته ى ایشان

اگر انسان به کمک عقلش فهمید که حق و باطل این است و راه شک را برگزید تا مدتى سرگردان وحیران است که این علامت از نشانه هاى مومن خارج است‏

مومنان نیز نباید از عاوالم غیب با خبر باشند زیرا هم در حال طى طریق همان مرحله اند و اگر گذشتند شاید به ایشان توان دیدن بهشت  و جهنم و یا حدى از درجات کشف و شهود داده شد

زیرا بالاترین درجه ى غیب را قرار نیست هیچ مخلوقى ببیند

پس براى اندازه گیرى و کسب درجه لازم بود در دنیا امتحاناتى از بشر گرفته شود و او به دنیا بیاید و در غطا باشد

و امام على ع باشد که همه ى این پرده ها براى او در درجات سیر فرو مى افتد  کسی نمی داند شاید فرو افتاده بوده از ابتدا

و کسى باشد که از بالا به پایین قبول مى کند که  خدا را نمى توان دید پیامبرى پیامبران را ایمان مى آورد و فرشته و امام زمان و قیامت و شاید در کسب ایمان روح دچار مشکل شود و

سقفی دارد و در هر قدم از طی طریق رشد می کند

عبقات الانوار فى امامة الائمة الاطهار    مقدمه‏ج‏1    3    جلد اول‏

                        عبقات الانوار فى امامة الائمة الاطهار، مقدمه‏ج‏1، ص: 3